Volgens mij heb ik in een van de eerste blogs iets gezegd over de lol van het zoeken (en vinden) op internet. Dat ik dat leuker vind dan RSS-feeds die nieuwtjes kant en klaar aanleveren. Zo heb ik 23-Archiefdingen ervaren: als een interessante zoektocht. Aardig wat van de 'dingen' kende ik gelukkig al, maar er waren ook verrassingen. Footnote was denk ik de grootste. Wat geweldig is dat! Wat een cool materiaal!
Ook geweldig: delicious. Tutorials over de meest uiteenlopende onderwerpen. Vooral veel Photoshop (!!!!).
Wat ik heel aangenaam aan de cursus vind, is dat die -heel 2.0- in de eigen tijd kan worden gedaan. De afgelopen 23 weken zijn de 'dingen' mooie stoplappen geworden in mijn agenda. Relaxte tussendoortjes. Jammer dat het nu afgelopen is.
Veel succes met de volgende groepen!

Bummer....heb je geen Iphone, mis je al die kekke apps. Onlangs zag ik een hele geestige toepassing voor de Iphone waarbij een bekende politicus als een marionet door beeld danste zodra het telefoonscherm werd gedraaid en gekantelt. Naar verluid is de app verboden verklaard.
Afijn...kom daar maar eens om met je LG Arena. Dat is me tobben met apps...een zoektochtje op internet levert alleen licht dubieuze fora op waarvan het de vraag is wat je download op het moment dat je een muziekje/spelletje/wallpaper aanklikt.
Dusse...als iemand nog goeie apps weet voor LG...ik hoor het graag...

En een goede app voor het archief....ehhhhmmmm....elke dag een nieuw archiefcadeautje...De ene dag een fraaie quote...de volgende dag een foto...dan weer een kaart, een bijzondere brief, een detail uit onze topstukken.
Nog een app-idee: een speurtocht door de depots. Onder begeleiding zoeken groepen met hun telefoon door depots op zoek naar clues. Dankzij de navigatie duiken stemmen op die de groepen wat vertellen.
Ook leuk: een teller die aangeeft hoeveel archieven die dag zijn opgevraagd.

In welk bestandsformaat sla je bewegende beelden op? Het is typisch een onderwerp dat op archief 2.0 voorbij kan komen. Sterker nog: ik heb de vraag voorbij zien komen op het forum. Archief 2.0 is een prettige plek voor archiefliefhebbers die op niveau van gedachte willen wisselen over zowel belangrijke zaken als verre uithoeken van het archiefwezen. Je gaat je bijna afvragen hoe we dat ook alweer deden voor dit soort websites hun intrede deden...

Huizinga had het al over historische sensaties. Footnote komt daar heel dicht in de buurt. Hoe cool is die website! Even dwarrelen door de veelheid aan informatei en dan ineens spat haarscherp dat ene briefje van het scherm waarmee Harry S. Truman toestemming gaf om twee atoombommen af te werpen. Dat een tamelijk flodderig, klein, roze papiertje met een paar regeltjes tekst zoveel consequenties kan hebben...En dat de geschiedenis zo dicht bij kan komen. Er is als je naar dat blaadje kijkt niet veel fantasie nodig om Truman voor je te zien terwijl hij die paar woorden op papier zet. Griezelig gewoon. Grappig overigens dat Trumans handtekeninghelemaal niet lijkt op de paraaf die hij op dat briefje heeft gezet.
Kort en goed: deze website is HET voorbeeld van hoe geschiedenis dichtbij kan worden gebracht. Fantastisch!

Genealogie is een tamelijk serieuze bezigheid die niet altijd even serieus wordt genomen. Ik zelf heb geloof ik een keer echt moeten lachen om al dat voorouderonderzoek. Dat was jaaaaren terug toen een familielid met een zekere hang naar het verleden bleek te zijn opgelicht door een snode bende. De archiefcriminelen in kwestie boden in krantenadvertenties stamboomonderzoek tegen een riante vergoeding. In dit geval bestond de opbrengt niet alleen uit een puike familielijn uit tevoorschijn die tot ongeveer de middeleeuwen reikte, ook kwamen de boeven met een familiewapen op de proppen. Allemaal nep natuurlijk. Heel geestig. Het familielid bleek niet de enige te zijn die was genept. De bende had flink wat genealogen te grazen weten te nemen.

Wel tof: er zijn blijkbaar ook mensen die gelijk bidprentjes verzamelen.

Tijdens mijn eerste reis naar Rusland -jaren geleden- las ik Moskou op Sterk Water van Venedikt Jerofejev. Een even klein als bizar werkje, gedrenkt in alcohol (vandaar de titel). Drank als opium voor het volk om te ontsnappen aan de barre Sovjet-realiteit die Rusland midden jaren zeventig geselde. Op Library Things blijkt dat ene Jerry Karp uit de VS net zo om het duistere werkje heeft gelachen als ik. Karp vind verder Jospeh Conrad goed net als Philip Roth.

Library Thing is wat dat betreft net als met van die muziekuitwisselingsprogramma's als Limewire en Edonkey. Je kunt gezellig bij elkaar shoppen en kijken wat iemand verder aan toffe cd'tjes heeft. Soms leidt dat tot verrassingen, andere keren tot een deceptie. Soms doe je een goede tip op. Library Thing is in die zin wel handig omdat ik nu snel kan achterhalen wat Jerofejev verder heeft gepubliceerd. 'k Ben nu toch wel nieuwsgierig. Dat toch wat obscure werkje lijkt me interessanter dan wat Karp nu verder aan het lezen is....

"Tegenwoordig zijn zelfs buren soms vreemden. Je spreekt elkaar zonder gesprek, je kijkt naar elkaar zonder de ander te zien. Mensen communiceren via snelle korte boodschapjes." Was getekend: Beatrix. Velen zullen zich deze en andere woorden herinneren. Beatrix sprak ze uit tijdens haar jaarlijkse kersttoespraak. Volgens de vorstin zorgt web 2.0 er vooral voor dat het lijkt of mensen meer communiceren. In werkelijkheid, zo stelt ze, komen we steeds verder van elkaar af te staan.
Erg grappig was het tv-item (ik ben even vergeten welk programma) dat er op volgde. Voor het oog van de camera werd aangebeld bij buren van de vorstin om te vragen of zou nou nauw contact hadden met Beatrix. Niemand! Maw: hyves, twitter, facebook, het had alleen maar kunnen helpen!
Natuurlijk is dit makkelijk roepen vanaf de zijlijn, maar ik ben er van overtuigd dat al die netwerksites voorzien in een behoefte (anders waren ze ook niet zo groot). Flickr? Ik vind het fantastisch, zoal ik in eerder blogs al heb aangegeven.
LinkedIn? Reuze handig als je wil weten in wat voor kringen iemand zich beweegt.
En het werkt ook reuze goed om groepen mensen met een zekere interesse in een keer te bereiken.

Het is alweer een tijdje terug dat ik voor het eerst met het fenomeen chatten in aanraking kwam. ICQ was destijds zo'n beetje de enige optie, meen ik mij te herinneren. Stond het bloempje op groen, kon je tikken, kleurde het bloempje rood, dan was er geen contact. Of andersom, dat weet ik niet meer zeker.
Chatten, zeker op het werk, heb ik altijd beschouwd als een snelle en makkelijke manier om even met collega's te overleggen. En natuurlijk om af en toe iets te roepen wat de rest beter even niet kan horen. Hoor je op je werkplek om de dertig seconden besmuikt gelach van achter een beeldscherm, dan kun er bijna vergif op innemen dat iemand aan het MSN'en is over een onderwerp dat niet is bedoeld voor een breed publiek.
Vanwege de grote snelheid die bij chatten hoort, heb ik het medium nooit gebruikt voor extern. Alleen de kans op tikfouten is al te groot. Chatten is ook erg informeel. Ik heb me ooit laten uitleggen dat het helemaal geen punt is om halverwege een gesprekje ineens af te haken. Hoort bij de mores. En elkaar gedag zeggen is geloof ik ook niet nodig. En dan hebben we het nog niet eens over het gebruik van icoontjes...

Twitter...wie kent het niet. Een tijdje geleden ben ik er mee begonnen. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ik vooral heel passief meekijk. Mijn eigen tweets zijn op een hand of wat te tellen. Misschien komt dat wel door het beperkte aantal karakters dat je kwijt kunt: voor je het weet probeer je toch een soort haiku te maken om de wereld mee te verrassen. En tegen de tijd dat me dat is gelukt, is het onderwerp vaak al verre van actueel meer.
Het gekke is dat ik het wel leuk vind om anderen te volgen in hun doorgaans weinig spannende gebeurtenissen (zo is er een oud collega van wie ik ongeveer per dag weet wat ze eet). En da's toch heel nabij op de een of andere manier.
Met collega T. heb ik veel discussies gevoerd over het nut van Twitter. Ik zag het het grotere plan nooit zo, maar zijn uitleg snijdt wel hout. Volgens hem moet je niet op het niveau van een individuele tweet kijken, maar naar een geheel van berichtjes over een onderwerp. Op die manier ontstaat context volgens hem.
Zit wat in. Maar het blijft vooral veel onzin dat wordt gewisseld. Ik kon daarom een glimlach niet onderdrukken toen ik een tijdje terug een linkje naar Oatmeal vond op internet...

Wat een ontdekking: delicious. Ik bookmark me sowieso altijd al suf, maar dit is nog veel handiger. Want je kunt het overal oproepen. Eigenlijk is het een soort blaadje-op-de-juiste-pagina-in-je-boek. Maar dan kun je overal inloggen om je boekenkast door te ploegen op zoek naar de plekken in boeken waar je die blaadjes had gestopt. Behalve dan natuurlijk dat webpagina's niet altijd in de lucht blijven...
Leuker nog dan zelf bookmarks toevoegen, is het kijken naar wat anderen interessant vonden om te bookmarken. Ik ben al een hoop moois tegengekomen. Neem photoshop; tig tutorials liggen kant en klaar te wachten in de boekenkast die delicious heet!
Net zoals photoshopliefhebbers is het natuurlijk ook handig voor NA'ers of archiefdingen-deelnemers om bookmarks te delen.

Een van de leuke dingen aan flickr.com is dat mensen er over het algemeen heel enthousiast reageren op andermans foto's. In de foto kun je een kadertje plaatsen met commentaar erbij. Heel cool. Ik vind het ook een subliem idee om de site als uithangbord te gebruiken voor het Nationaal Archief. De themapagina's maken ons zo zichtbaar dat laatst iemand die het archief niet kent, me vroeg: hebben jullie nog meer dan foto's?
Flickr.com is een goed voorbeeld van een site waar het archief wat aan heeft: de doelgroep voor foto's komt er. De sfeer is er een van meedoen (Mapit1418) en minstens zo belangrijk: flickr lijkt een blijverdje.
Van andere 2.0 toepassingen ben ik nog niet helemaal overtuigd. Neem Twitter. Leuk hoor, die kleine berichtjes, maar meer dan een serie korte mededelingen is het niet. Wat ik tot nu toe van Twitter heb gezien, was vooral contextloos en zonder diepgang. Iets wat met Flickr nou net wel kan (bv door zoals bij Mapit1418 om context te vragen).
Een ander punt waar ik met 2.0 mee blijf zitten, is de tijdelijkheid van veel sites. Twee jaar geleden leek het nog best slim om je boodschap weg te zetten op hyves.nl. Nu is hyves vooral voor kleuters. Linkedin? Ingehaald door facebook. En zelfs over facebook wordt al massaal geklaagd. Het adagium online is: nieuw, nieuwer, nieuwst. Daarom huldig ik liever het motto: voorbij de hype. Experimenteren met nieuwe mogelijkheden is goed, maar om nieuwe diensten echt te gaan gebruiken is even afwachten beter. Als een novum zich weet te bestendigen (flickr.com), kan meedoen een serieuze optie zijn.

Oke, ik geef het maar gelijk toe; ik vat niet goed hoe google geld verdient. Webpresentaties over hoe google met gratis of bijna gratis producten een brede basis neerlegt en het merk versterkt, willen er nog wel in bij mij, maar echt grip krijg ik er niet op. Neem nou al die miniadvertenties waar een paar cent per keer op wordt verdiend. Wat voor boekhouding steekt daar dan achter? En wie betaalt de gigantische stroomrekening bij google? Ik heb me wel eens laten vertellen dat de servers van 's werelds grootste zoekmachine net zoveel stroom vreten als middelgrote steden. Hoeveel van die superirritante miniadvertenties moeten daar niet voor worden aangeklikt om dat te kunnen betalen?
Dat soort onuitgesponnen gedachten dwarrelen door mijn hoofd als ik aan de slag ga met google docs. Kort en goed denk ik steeds: hoe kan zo'n fantastisch programma gratis zijn? Het is geweldig om mee te werken. Je zet een presentatie, een rapportje, memo of wat dan ook op, en dan sharen maar. Iedereen die is uitgenodigd, kan er aan meeklussen, waar dan ook ter wereld. Een internetverbinding volstaat. En natuurlijk is er aan de opmaak gedacht. Honderden zo niet duizenden templates liggen klaar voor gebruik. Superhandig.
Zeker voor particulier gebruik is google docs aan te bevelen. Voor bedrijven of overheidsinstellingen weet ik niet of het handig is om er gebruik van te maken, of dat je eigen gezamenlijke online werkruimtes aanlegt. Want niemand die kan beloven dat google niet op een dag de stekker eruit trekt. Ik zeg niet dat het gebeurt, maar het lijkt me wel goed als gebruikers daar rekening mee houden. Iets soortgelijks is immers ook met Geocities gebeurd. Bovendien: wat gebeurt er eigenlijk met alle gegevens die wij massaal bij google opslaan? Wie kan er in kijken? Hoe goed is de beveiliging? Wordt de informatie gekoppeld aan bijvoorbeeld zoekgegevens van de IP-nummers waarmee de documenten zijn aangemaakt? En wat voor beeld levert dat op van de googlers in kwestie?
Kortom: genoeg vragen voor een licht ongemakkelijk gevoel bij google docs....

Wat me op is gevallen bij google maps, is dat Tjernobyl anno 2009 (23 jaar na de ramp) nog steeds geblurd gebied is. Geen idee wat daar de exacte reden voor is. Misschien duldt de Oekraïne geen pottenkijkers terwijl een internationaal consortium een sarcofaag over de oude reactor plaatst. Grappig om te merken is dat google niet voor een gat te vangen is. Wie de optie foto's aanklikt, ziet toch wat plaatjes van het gebied. Ik heb zelf ook even een mashup zitten knutselen met fotootjes van het internet. Eentje van Tjernobyl zelf, eentje van het spookstadje Pripyat en een van het bos dat na de ramp rood begon te kleuren...


Tjernobyl weergeven op een grotere kaart

LUCIA from diluvio on Vimeo.

Dit bizarre filmpje is te vinden op Vimeo. Het is beeld voor beeld geschoten met een digitale spiegelreflexcamera. Vervolgens zijn de beelden verder bewerkt met houtskool, troep, bloemen en nog veel meer.

In het filmpje komt een afbeelding voorbij van een aap met een kroon (1.05 minuut). Dat is niet voor niets. Domela moest in 1887 een half jaar 'zakjes plakken' omdat hij de verantwoordelijkheid nam voor het bespotten van koning Willem III in Recht voor Allen. Dat was het huisorgaan van de Sociaal Democratische Bond. Domela schreef het krantje voor het grootste deel zelf vol. In Recht voor Allen werd Willem III heel complimenteus Koning Gorilla genoemd. En des konings goede daden werden verbeeld met lege pagina's in de krant. Eigenlijk moest Domela een jaar brommen, maar halverwege kreeg hij gratie.

Creative Commons...gezellig met z'n allen foto's delen op het internet. Soms lijkt het net of de founding fathers van het wereldomspannende web ouwe hippies zijn met gemeenschapsidealen. De grootste groep foto's op Flickr (dik 39 miljoen stuks) mogen worden verspreid zolang het maar niet voor commerciële doeleinden is en de pica's niet worden vernaggeld. Heel cool.
Een nadeel: het is een understatement om te stellen dat niet iedere foto op flickr even fraai is. Neem nou dit broodje... (eigenlijk een slecht voorbeeld want het blijkt om een serie te gaan waarin een grootmoeder een korte cursus broodjes maken geeft. Toch best weer geestig bij nader inzien).

Fantastische foto's op Flickr the Commons. Archieffoto's van verschillende archiefinstellingen van over de hele wereld. Neem de foto's van de arbeidsinspectie. Hier het vermolmde gebit van een glasblazer werkzaam bij de glasfabriek in Leerdam. Je zou denken: werken bij Jamin is destrastreus voor je tanden. Blijkbaar is glasblazen ook funest...


Nog zo'n fraaie foto. Gagarin op het Russische bordes in het kader van de 1 mei viering. Bij deze foto zie je wat de toevoeging van commentaren kan zijn. Bij de vorige foto heeft iemand een Engelse vertaling gegeven van de Nederlandse omschrijving. Bij de foto van Gagarin is een discussie losgebarsten over de juiste (internationale) schrijfwijze.
Overigens: net als glasblazen is het luchtruim verkiezen ook niet zonder gevaar.

Zoals de meeste mensen ben ik dol op cityhoppen. Wat er nou precies zo leuk aan is? Het unieke, het nieuwe ontdekken. Zo snel mogelijk de boulevards af, de zijstraatjes in. Warenhuizen? Saaaiii. Wel makkelijk, maar niet avontuurlijk. Wat valt er nou te ontdekken in een warenhuis? Ze zijn praktisch hoor, maar spannend? Neuhhh...

Hetzelfde gevoel bekruipt mij een beetje bij het aanmaken van rss feeds. Reuze handig als je geen zin/tijd hebt om je rijtje favoriete websites af te struinen. Op je verzamelpagina (netvibes) wordt het nieuws wordt panklaar opgediend. Het is net een warenhuis waarvan je zelf bepaalt welke producten/merken je er wilt vinden. Heel praktisch maar ook een beetje saai.

Om in de analogie te blijven: vertrouwen op netvibes betekent dat je de zijstraatjes even laat voor wat ze zijn. Wat wat betreft zijn google alerts spannender. Google zoekt permanent voor mij op sites en blogs waar ik anders nooit zou komen. Vindt google de door mij opgegeven trefwoorden, krijg ik onmiddellijk een melding. Met andere woorden; google alerts pakt juist de zijstraatjes.

En natuurlijk kom je dan uit op een en en verhaal. En netvibes en google meldingen. Gemak dient de mens.

Daar zijn ze weer....de befaamde lijstjes. Gijsbert Kramer, kenner van popmuziek, begon er dit jaar al vroeg mee , namelijk in september. Maar hij pakte het dan ook gelijk goed aan. Geen rijtje met de beste tien albums van het afgelopen jaar, maar omdat 2010 zo'n lekker rond getal is, de beste albums van het afgelopen decennium. En dat levert niet alleen een aardige Top Tien van hem op maar vooral een geweldige rij met lijstjes van reageerders.
Kijk, dat zijn blog-activiteiten waar een mens blij van wordt en waar je nog eens een goede download-ideeën kunt oppikken.
Het was een beetje te verwachten dat Funeral van Arcade Fire bij Kramer op 1 eindigt. De journalist wist zo'n beetje als eerste in Nederland (2004) te melden dat Arcade Fire de nieuwe U2 zou worden. Tot nu toe is Kramer ook de enige. Maar dat brengt Kramer niet van zijn stuk. En hij heeft gelijk dat de plaat in ieder geval ergens in de Top Tien van het afgelopen decennium thuishoort.
Ik ben er nog niet helemaal uit wie de overige 9 plekken zouden moeten vullen. Opvallend in de reacties vond ik dat ene Maarten Mortes van Murcof noemde. Een even vreemde als mooie plaat, minimalistischer kan haast niet. Maar juist daardoor zo onverwacht in een top 10.
Overigens zoemt de laatste dagen niet een hoogtepunt uit de afgelopen tien jaar door mijn hoofd, maar een ouwetje van nota bene Herbie Hancock. Volgens Wikipedia de kwam de single in 1983 uit . For old times sake dan maar...
Het kon niet uitblijven: meer en langere lijstjes! Pitchfork zet de beste twintig op een rijtje en Paste magazine zelfs de beste vijftig. Opvallend: veel dezelfde albums.

Oké, dit berichtje moet zowel leuk als interessant, behoorlijk intelligent en geestig zijn. Dit is namelijk de geboorte van ArchiefTAG De Blog. En dat vraagt natuurlijk om tekst die er toe doet. Voorlopig laat de inspiratie het afweten en begint deze blog zoals elke blog zo ongeveer starten zal. Advies van de coach: ga gewoon tikken. Anders dreigt de blogblok.
Deze weblog wordt de weerslag van de cursus 23-dingen. 23 Stappen om nog verder vertrouwd te raken met het web 2.0.